Vet!

Ik vind ‘vet’ zo’n verschrikkelijk woord! Het zet aan, het is slecht voor je in veel gevallen (maar zó lekker) en het ziet er niet uit. Vooral dat laatste is een dingetje. En mede daarom ga ik naar de sportschool.

De sportschool, daar zou je toch een goed gevoel van moeten krijgen. Maar dát ging gisterenavond eventjes mis. Ik ga gewoon naar de sportschool bij ons in het dorp. Een huis-, tuin- en keukensportschool. Die nog dicht gaat in de zomervakantie (da’s kak). Ons kent ons. Superleuk, ik ga echt heel graag! Tot gisterenavond…

Ik werk me iedere dinsdag in het zweet bij Insanity. Insanity zegt het al een beetje: je moet er insane voor zijn. Dus onze tongen hangen letterlijk op onze tenen aan het eind van zo’n les, maar onze kipfiletjes en vetjes vliegen er af! De Baywatch-figuurtjes vliegen door de zaal.

Na de Insanity-les hebben we standaard een weegmomentje. Op de weegschaal, die pontificaal is opgesteld als middelpunt van de fitnessruimte. We rennen eerst allemaal om het hardst naar de wc om de laatste kilo te lozen. Daarna gaan de schoentjes uit (die wegen ook een halve kilo) en tippelen we met 3 of 4 dames gezusterlijk naar de weegschaal, waar we dan als een stel pubers heel druk doen over ons gewicht. 70.0 Kilo was het, schoon aan de haak. Het viel me tegen.

Thuis wegen doe ik niet meer. Ik weet ineens weer waar mijn aversie tegen het woord ‘vet’ vandaan komt. Ik heb een weegschaal, en die kan je vetpercentage meten. Ik geloof daar geen bal van, want hoe kan dat ding dat nou zien aan de onderkant van mijn voeten? Daar waar vooral eelt huist. Maar dat kon hij, de knapperd. Ik voerde mijn lengte in, sprong op die weegschaal en daar stond het: ik blubberde zo de categorie ‘VET’ binnen volgens het schermpje. Belachelijk. Ik geloof veel, maar mijn weegschaal geloof ik niet. Ik heb het ding nog naar de benedenverdieping versleept, wellicht had het iets te maken met de luchtdruk. Lager op de aarde is een lager gewicht, zo dacht ik. Maar nee, het hielp niet, hij bleef volhouden dat ik vet was. Op de mat woog ik wél 10 kilo lichter trouwens, dat was tof.

Maar sindsdien weeg ik dus op de sportschool omdat ik mijn eigen weegschaal een eikel vind. Maar ook daar valt het ie-de-re week weer tegen. Het clubje wegers snapt ook niet dat we allemaal zo verschillend zijn, maar toch zo’n beetje hetzelfde wegen. Of nog gekker: Ik ben een kop kleiner dan m’n sportmaatje, maar woog gisteren 2 kilo méér dan haar, terwijl mijn buik weer minder omtrek heeft. Dát was raar…

Wij togen voor een verklaring naar onze (groepsles)leider, de eigenaar van de sportschool. Die is naast eigenaar en leider ook fysio, en weet daarnaast alles van baco’s, mexicano’s met pindasaus, RedBull, noedels en 4 kilo afvallen. Dit laatste vertelde hij een maand lang iedere les, de mexicano roken we af en toe en de RedBull werd ons bijna fataal want daar werd hij hyper van tijdens een toch al zware les. Maar hij wist vást een verklaring voor mijn abominabele gewicht. En ja, daar kwam het, met een stalen gezicht, alsof daarna niet mijn hele ‘het-valt-toch-nog-wel-mee-met-me-wereld’ instortte. In één woord tetterde het door de sportschool: ‘Vet!’ En er achteraan, alsof het nog niet duidelijk was: ‘Jij hebt meer vet.’ En bedankt.

Daarna volgde een beschamend lichamelijk onderzoek. Er werd eens in mijn bovenarmen geknepen en tegelijk ook in die van de dame naast me. Drie anderen stonden met hun neus bovenop mijn bovenarmen en ja, ik had echt meer vet, de anderen zagen het ook. Ik prefereer gewoon ‘dikke olifantenhuid’. Daarna waren de billen aan de beurt. Dat was een betere uitslag want ‘ik had op zéker een grotere bilspier’ dan mijn buurvrouw. ‘Yes! Het zijn spieren!’ jubelde het een momentje in mij!

De vreugde duurde niet lang en mijn hoofd maakte dat geluid wat je hoort als je een plaat stopzet. Want daar kwam de volgende steek, compleet met wijsvinger: ‘Maar… vergeet niet wat er nog onzichtbaar is. Tussen je organen hoopt zich ook vet op.’ Dát is het hè, ik heb onzichtbaar vet. Er zitten verborgen hoopjes tussen mijn rechter bijnier en mijn linker longkwab. En die zorgen ervoor dat ik onzichtbaar zwaar ben, behalve dan als ik die cijfers op de weegschaal zie, dan is het ineens een dreun in je gezichtsveld.

Als klap op de vuurpijl hebben we gisterenavond ook nog even ‘navels na zwangerschap’ vergeleken. Ik beweerde namelijk dat je navel verpest wordt door een zwangerschap, dat slaat een enorm gat in je buik. Waardoor dan je buik ook weer dikker lijkt in mijn geval. Dus ik zwiepte, samen met wat andere moeders, die navel naar buiten. En ook direct weer naar binnen want ons aller leider riep met grote ogen richting mijn krater uit: ‘Wooow, het lijkt wel een schotwond!’ ………….

Resultaat van deze sportles is wel dat ik mijn tel-je-voer-app weer in de actieve modus heb staan. Vanaf vandaag houd ik weer bij wat ik eet zodat ik niet alles wat lekker is in mijn mik stop. En dan ga ik 3 kilo onzichtbaar vet afvallen. En ik zeg je: dát is pas vet!

♡Jells

P.s. Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen! Like http://www.facebook.com/myjells gewoon even, en mis niets…